Tessa en Pieter in Mozambique

Het afgelopen half jaar hebben we nauwelijks iets geschreven. We vinden alles inmiddels redelijk normaal hier, zodat er weinig dingen zo bijzonder zijn dat ze via ons weblog de wereld in geslingerd moeten worden. En we hebben het best druk gehad, met veel werk, veel weekendjes weg en veel eten bij en met vrienden.

Nu is het allemaal toch ineens voorbij: ons huis is bezaaid met verhuisdozen, op ons werk worden de laatste rapporten en blokboeken afgemaakt en uitgeprint, en we nemen afscheid van collega's.

En nu we langzaam aan het weggaan zijn, merken we dat we het toch wel erg naar onze zin hebben gehad hier. Natuurlijk, de standaard verhalen over het lekkere weer, de mooie stranden en de unieke koraalriffen zijn allemaal waar. Maar we hebben zo lang geklaagd dat het zo moeilijk was om contact te krijgen met Mozambikanen, en er vrienden mee te worden. En gisteren, op ons afscheidsfeestje in Cafe Carlos, was toch zowaar meer dan de helft van de mensen zwart! Het was een onwijs leuke avond, met heerlijk eten (OK, dat hebben we nog in Nederlandse handen gehouden, bedankt Ruud!), een lokaal muziek- en dansgroepje, en veel aardige mensen die we het liefst nooit zouden vergeten.

Wat een heerlijke hutspot van mensen was het hier in Mozambique: hartverscheurend arme maar toch hoopvolle Mozambikanen, wanstaltig rijke en vreselijk asociale Mozambikanen, de onbegrijpelijk streberige Indiers, de geflipte, te cynische of te meelevende europeanen, ex-huurlingen uit Zuid-Afrika, de missionarissen uit de VS, wat een heerlijk zootje bij elkaar!

Ja Mozambique, we gaan ervandoor. Leuk je te leren kennen, met je brandende zon, hozende regen, je taaie volk dat wel tegen een stootje kan, betoverende onderwaterwereld, je bounty-stranden, met je malaria en AIDS, met je massa's springlevende kinderen en worstige baobabs. Met de geuren van baygon en DEET, geroosterde cashew, smeulend plastic, rotte dieselmotoren, maar ook van de verlossende eerste regendruppels, van eigengebakken brood, en van knoflokige vis. Met je chagrijnige blikken van hongerige agenten in te grote uniformen, je slaperige koppen van ambtenaren met te veel tijd en te weinig nut, je vastberaden benen van de houtskoolsjouwers, je steelse blikken van capulanagirls, en je lichtjes in de ogen van straatjochies die spelen alsof ze nog meer honger hebben dan ze echt hebben.

We zullen je missen - maar we komen zeker terug om te kijken hoe het met je gaat!