Tessa en Pieter in Mozambique

Waarom schrijven we nooit meer? Het is gewoon druk geworden! Tsja, het is eigenlijk gewoon weer een werkzaam leven aan het worden hier, en dat is toch wel het leukste merk ik. Ik krijg het langzamerhand echt naar mijn zin en betrap mezelf er steeds vaker op dat ik echt zit te genieten van sommige dagelijkse dingen hier. Het helpt ook dat ik erg leuke collega's heb waarmee ik mijn portugees ongegeneerd kan oefenen. En volgende week begin ik weer met taalles, eens in de week. Maar ik merk nu al dat ik door het werk weer veel vooruit ga.

De tussenstand is momenteel: Tessa is nog steeds op de universiteit aan het buffelen om de master daar opgezet te krijgen. Een tijdje geleden had ze daar een wat verlate opening van het academisch jaar. Dat leek een beetje op wat wij van examenfeesten middelbare school gewend zijn, want de uni is natuurlijk veel kleiner dan in Nederland. Maar het was gezellig, en ja hoor, natuurlijk werd er gedanst!

Ik ben gestopt met het verplaatsen van grassprieten in de achtertuin, en ben druk aan de slag voor WE Consult. We doen onderzoek naar de beste plaatsen om drinkwaterputten te slaan. Drinkwater is hier nog een enorm probleem. In de grootste steden zijn drinkwaterstelsels die nog door de portugezen gebouwd zijn, en dus een veel te lage capaciteit hebben, lekken en er onhygienisch zijn. Maar er komt nog steeds regelmatig water uit de kraan, dat je na koken en filteren kunt drinken.

Op het platteland is de situatie veel schrijnender. Er zijn daar helemaal geen drinkwaterleidingen. De mensen moeten water halen uit de grond, uit drinkwaterputten. Die putten moeten afgesloten zijn, om te voorkomen dat het water besmet wordt door mensen en dieren in de omgeving. Bovendien moeten de putten diep genoeg zijn om het hele jaar water te geven (hier in de omgeving is dat tussen de 15 en 35 meter).

Volgens de overheidsnorm moet iedereen binnen een straal van 500 meter van zijn huis een goede, afgesloten put hebben om water te halen. Momenteel is dat voor maar 5 % van de bevolking het geval. Er moeten dus putten geslagen worden, en veel ook.

Het probleem is niet zozeer putten slaan (zo'n ding kost compleet met voorwerk 10.000 USD), maar de implementatie van de putten in de samenleving. Mensen moeten er geen misbruik van gaan maken, ze moeten het als hun (mede)eigendom gaan beschouwen, en voor het onderhoud gaan zorgen. In dit land is het namelijk ondenkbaar dat de overheid zo'n uitgebreide taak goed zou kunnen vervullen. Nou, die implementatie (mobilisation)kost ontzettend veel tijd, moeite en geld.

Afgelopem week was cursusweek van WE Consult, waarin de mensen worden opgeleid en bijgeschoold die het veldwerk van het volgende project gaan doen. Dat project is een herhaling van wat we nu aan het afronden zijn, dus bevolking in kaart brengen, bestaande waterputten in kaart brengen en rapporteren over de beste plekken om nieuwe putten te slaan.

Vorige maandag ben ik met de chauffeur weer het veld in geweest om afspraken te maken met de cabo's (traditionele leiders) dat we daar terecht kunnen voor de veldwerktraining. Zo ver de bush in was ik nog nooit geweest. Echt Afrika zoals je het uit de film kent: hutjes, rommelige veldjes met mais, pinda's en bonen eromheen, een varkenshok van stokken, en dat was het. Uniek dat je dat op deze manier te zien krijgt natuurlijk. Aan portugees heb ik dan sowieso niks, want ze spreken daar in het veld vooral Makua, de stamtaal.

Ondertussen werd door 2 collega's de theoriecursus gegeven op maandag, dinsdag en woensdag. Op donderdag en vrijdag zijn we met een hele club het veld in geweest om het veldwerk te oefenen met de nieuwe mensen. Ik heb ze 2 volle dagen aan het werk gezien daar, bijna altijd in Makua, dus niet te volgen, maar toch gaaf om te zien!