Tessa en Pieter in Mozambique

We zijn nu meer dan aan maand in Mozambique, en het begint een beetje te wennen. Het grote verschil met Europa is dat je leven hier veel minder stabiel is. Het ene moment heb je het helemaal voor elkaar, en dan ligt opeens alles in duigen. Of andersom. Verzet daartegen heeft geen zin, je moet meebuigen of barsten.

Rond etenstijd ’s avonds is bij ons altijd een wat lastige tijd. We zijn allebei moe (jullie weten nu waarom) en hongerig, want het eten is altijd later klaar dan je zou willen. We proberen onze suikerspiegel meestal wat op te peppen met een cola, de nationale drank hier. Als we er dan toe komen om de dag door te nemen komt het meestal wel weer goed.

Gisteravond belde Arjen rond deze tijd. We hebben hem een paar weken geleden ontmoet op een borrel van het consulaat. Hij had gehoord dat we verhuisd waren, vroeg zich af of we al een beetje gesetteld waren, en wilde graag vandaag met ons lunchen.

Gezien de kwaliteit van de restaurants vraag ik hem om bij ons thuis te komen lunchen. Ik heb flink wat verse groente en fruit ingekocht voor een gezonde lunch. Daarvan blijkt de helft rot te zijn als ik het opensnijd. Als ik de groente dan wil wassen blijkt er geen water uit de kraan te komen. Pomp kapot, gaat lekker zo. Als Arjen over het hek springt met een joviaal “He, hoe gaat het!” weet Tessa niet meer uit te brengen dan een bedremmeld “Jah, de pomp is kapot”, waar we dan wel weer om kunnen lachen.

Tijdens de ananas (hoofdgerecht) komt hij al snel terzake: hij zoekt iemand als versterking voor "zijn" bedrijf WE-consult in hydro-geologie (grondwateronderzoek), en dacht daarbij aan mij. Ik ben dolblij, want ik heb niet alleen iets te doen, maar het is nog leuk ook! Ik kan deze maand beginnen met inwerken, en ga volgende maand als het goed gaat full-time aan de slag.

Het klinkt nogal fantastisch. Hij verzamelt in opdracht van de overheid, en betaald door NGO’s, informatie over bevolkingsdichtheid (=waterbehoefte) en de reeds aanwezige waterputten. Daar maakt hij kaarten van op een mooi computersysteem. De zo geordende informatie wordt gebruikt om de meest geschikte locaties te kiezen voor het slaan van nieuwe waterputten.

Wettelijk is vastgelegd dat iedere inwoner recht heeft op een goedgekeurde, werkende waterput binnen 500 meter van zijn huis. Voor de eerste gebieden die Arjen heeft onderzocht blijkt dat ca. 5 % van de bevolking inderdaad binnen 500 m van zo’n put woont. De overheidseis wordt over het algemeen als niet zo realistisch gezien, en dat is nu ook te staven met feiten.
In de praktijk betekent dit dat ik af en toe het veld in moet om informatie te verzamelen, en af en toe op kantoor achter de computer zit. Dit is beter dan ik had durven dromen! ’s Avonds als Tessa weer thuis komt van haar werk genieten we bij een glas witte wijn nog maar even van de meevaller. Het thuisfront is ook erg blij met het goede nieuws. Maar het blijft Afrika, you never know…