sábado, fevereiro 11, 2006
Koop een wortel of neem een hond
Nampula, Mozambique
Dat was even een behoorlijke domper – althans, voor mij, Pieter was iets negatiever ingesteld en minder teleurgesteld. Juist nadat hij de foto van ons toekomstige stekkie op het weblog had geplaatst kreeg ik een sms-je van onze toekomstige huisbaas dat het feest niet doorging. Kennelijk hadden we toch te veel ‘Westerse’ eisen gesteld en dan is daar nog de grote concurrentie tussen de ‘Westerlingen’. Dat is volgens mij namelijk de enige reden waarom de huizenprijzen hier zo belachelijk hoog zijn.
Een Portugees zou het huis gaan huren en meer betalen, bovendien nam hij zijn eigen spullen (zoals koelkast, gasfornuis e.d.) zelf mee waardoor de dikke ‘dono’ nog minder moet uitgeven…Helaas draait ook hier alles om het geld…
Zodra het slechte nieuws tot me doorgedrongen was ben ik toch maar meteen weer aan de slag gegaan, we hebben vanaf nu 3 ‘makelaars’ aan het werk gezet, namelijk Radja, sr. Tovela en Tanga Tanga (moest meteen aan onze hond denken)! Met sr. Tovela hadden we gisteren ochtend op een neutrale plek afgesproken zodat hij ons zou leren kennen en meteen te weten komt wat onze wensen zijn. Geen woorden maar daden, dacht hij, en dus zijn we meteen met z’n drieën 3 huizen gaan bekijken. Twee van de huizen waren ‘muito luxoso’ met huurprijzen boven de 800$ per maand! Voor het derde gifgroene huis – onze favoriet – lag de prijs bij 700$, maar we zijn in onderhandeling…
Het huis is van een Mozambikaanse dona (huisbaas), iets ouder dan Pieter, die met een Australiër – ook Peter genaamd – getrouwd is. Zij leek heel sympathiek, haar man hebben we nog niet leren kennen. Als alles goed gaat sturen ze ons dit weekend nog het huurcontract op, zodat we kunnen kijken of we akkoord gaan.
Het mooie is wel dat dit eigenlijk het beste huis is wat we tot nu toe hebben gezien! Nog beter dan het eerste huis, maar wel iets kleiner. De woonverdieping ligt op de eerste verdieping en naast een woonkamer en een woonkeuken zijn er nog drie slaapkamers en een badkamer. Het huis heeft stromend water en zelfs een boiler, dus we kunnen warm douchen (een luxe hier! – al moet ik zeggen dat ik de warme douche tot nu toe nog niet gemist heb bij die hitte hier). Verder hebben we een grote garage (voor de auto die er niet is) en een ontzettend grote achtertuin met een verblijf voor de empregado. Er staan ontzettend grote bomen in maar er is ook ruimte genoeg om bananenbomen etc. te planten. Jullie merken het al – ik zie ons daar natuurlijk al wonen en toch geloven we het pas als we er echt inzitten!
Op straat wordt je als “witte” vrijwel constant achtervolgd door verkopers, sjouwers, schoonmakers, schoenenpoetsers, wortelverkopers en mensen die op een andere manier op je vermeende geld uitzijn. Maar op de terugweg van onze huizentoer werden we vergezeld door een mislukte Duitse herder (die behoorlijk liep te zweten want zijn tong hing bijna op de grond). Hij volgde ons overal naartoe, zelf naar de ‘Shoprite’ (de AH van Zuid-Afrika). O cão não pode entrar, zei de bewaker met een strenge blik waarop ik antwoorde: Não é o nosso cão, o cão sempre está à seguir-nos, não sei porqué! Dus hij bleef ons volgen toen we langs de schappen liepen en dat was voor de bewaker ineens dan ook geen enkel probleem meer! Toen we de winkel uitliepen waren we hem eindelijk kwijt (kennelijk vond hij het toch best lekker koel daar in die winkel, met al dat hondevoer!).
