Tessa en Pieter in Mozambique

Vanmorgen vroeg vliegen we samen me Rector Oud en Rector Nieuw naar Nampula. Dankzij de aanwezigheid van Rector Oud hoeven we niet te betalen voor het overgewicht van onze bagage. Rector Nieuw lijkt op het eerste gezicht een aardige, bescheiden man zonder ervaring in het onderwijs. Maar hij is pater, en da’s belangrijk hier.

Een man die een envelop moet sturen naar zijn zoon in Nampula klampt mij aan om die mee te nemen. Waarschijnlijk omdat ik makkelijk te herkennen ben voor de ontvangers in Nampula. Dit is een nogal gebruikelijke manier om iets op te sturen hier, altijd in dezelfde soort eco-bruine enveloppen met het telefoonnummer van de ontvanger erop.

In Nampula, 3 kwartier vliegen naar het noorden, zullen we de komende tijd wonen. We zijn dus erg benieuwd hoe de stad eruit zal zien, want eerlijk gezegd heb ik het wel een beetje benauwd (vooral maar niet uitsluitend figuurlijk) gekregen van Beira.

Corry de Moor, de directeur van de faculteit rechten, wacht ons op het vliegveld op. Nadat ik de eco-bruine envelop af heb gegeven aan de eerste jongen die mij op een onverstaanbaar verhaal trakteert, hijsen we alle bagage in haar 4x4, en rijden de stad in. Ik ben opgelucht, want het zien er 1000 x 4 x beter uit dan in Beira. Nauwelijks varvallen gebouwen hier, heel veel mensen op straat, veel winkeltjes. Prima op het eerste gezicht.

Corry neemt ons mee naar de faculteit, waar we voorgesteld worden aan een paar collega’s van Tessa. Daarna krijgen we de sleutels van ons huisje, dat vrijwel recht tegenover de faculteit staat. Dag files!

Ons huisje is een klein stukje van een onderhuis. Het is donker en behoorlijk bedompt, we zijn er eerlijk gezegd niet meteen heel blij mee. Het is inmiddels een uur of 12:00 en we gaan de stad in om iets te eten te halen voor Tessa. Ik sleep natuurlijk braaf de hele tijd glutenvrij eten mee voor mezelf, maar Tessa heeft hier al een paar keer zonder gezeten. En ze weigert altijd heel lief om mijn dure glutenvrije spul te eten.

Nadat we een paar onzekere stappen op de markt hebben gezet, hebben we toch 2 ananassen te pakken. We sjouwen weer naar huis in de hitte, en uitgeput gaan we aan deze wat karige lunch zitten. Na alle hectische dagen hebben we eindelijk allebei een dipje, en we zitten samen wat te sippen.

Maar we worden snel weer blij. Om 14:00 gaan we weer naar de faculteit, meteen de eerste vergadering van Tessa, en ik mag er wel bij zitten als verse aanhang. Het is leuk om mee te maken. Op zich niet zoveel anders dan in NL, maar dat komt natuurlijk ook doordat Corry de vergadering leidt. De setting is wel wat beter dan thuis natuurlijk, aan een tropische binnenplaats en een uitzicht op de verderop gelegen bergen, want we zitten op het hoogste punt van de stad.

Na afloop neemt Maarten, de voorganger van Tessa, ons op sleeptouw door de faculteit. Ook hier weer een heel positief beeld: Mooi, goed onderhouden gebouw, een eigen bibliotheek, best hippe computervoorzieningen. Met de tropische tuin als studielandschap.

Na de faculteit laat Maarten ons ook de stad zien vanuit de auto van zijn Mozambikaanse vriendin. We rijden langs een tennisbaan, een museum, een nieuw winkelcentrum, rijden zelfs een stukje de bairros in, wat hier best schijnt te kunnen. Onderweg verandert de stad in een grote rivier, want we krijgen onze eerste tropische regen over ons heen. Voor ons leuk om te zien, maar veel mensen in de bairros hebben vanavond gewoon water in hun hut staan. Gelukkig storen de spelende kinderen op straat zich niet aan die gedachte, want voor hen is het een waterfeest. We eindigen ook hier weer in de Zuid-Afrikaanse “Shop-rite”, waar we heerlijk kunnen hamsteren en ik mijn voorliefde voor bizarre aankopen kan stillen: een klauwhamer, punaises, touw, plakband etc.

’s Avonds worden we door Corry en haar man Charles getracteerd op een diner in een van de weinige restaurants. Het eten is er prima, en je zit er leuk tussen de bamboestengels. Corry en Charles zitten al vele jaren in Nampula en we laten ons gretig voeren met hun insiders-verhalen.

Met behulp van de eerder gedane bizarre aankopen lukt het ons vanavond voor het eerst om de klamboe op te hangen. Daardoor, en doordat het toch wat minder heet in dan in Beira, slapen we eigenlijk best goed.